ผลพวงจากช่วงยุ่งๆที่ผ่านมา

           ตั้งแต่ต้นปีแล้วล่ะ ที่งานเริ่มยุ่งๆ แล้วเราก็เริ่มเรียนโทด้วยแหล่ะ หลายคนก็ทักนะว่าเราผอมไปหรือเปล่า อืม..เท่าที่ชั่งน้ำหนัก ก็มีแต่ลดนะ ไม่ค่อยเพิ่มเลย น้ำหนักก็เปลี่ยนแปลงบ้าง ลดบ้างเพิ่มบ้างแต่ไม่เคยเกิน 1 โลเลย เริ่มโทรมอ่ะ ก็เลยต้องหาวิตามินมาบำรุงหน่อย ตอนนี้ที่กินประจำก็พวก DHC อ่ะ ให้ยูจัดการมาให้เลย ยูก็ไปลิสต์มาเลยว่าแบบไหนมั่งที่น่าจะเหมาะกับเรา จากนั้นก็ไปฝากให้เพื่อนที่เป็นแอร์ฯของสายการบินญี่ปุ่นซื้อมาให้หน่อย ซื้อมาจากญี่ปุ่นเลย อย่างน้อยก็ได้ของแท้แล้วก็ถูก ชุดแรกที่ยูจัดมาให้ก็เยอะมาก อะไรมั่งก็ไม่รู้ ยูก็เลยเขียนป้ายแปะซองไว้ให้ว่าตัวไหนกินก่อนนอน ก่อนอาหาร หลังอาหาร โห…เยอะมาก ตอนนี้ก็ใกล้หมดแล้วล่ะ ก็เลยบอกให้ยูจัดมาให้อีกชุดด่วน ^^

           เป็นเพราะช่วงนี้งานเยอะ พอไปถึงห้องเรียนเป็นต้องนั่งหลับในห้องเรียนประจำเลย แล้วเวลามาถึงบ้านกว่าจะได้นอนก็ตีสองประจำ หรืออย่างเร็วสุดก็ประมาณเที่ยงคืน แล้วต้องตื่นไปทำงานตอนเช้าอีก เมื่อก่อนเวลาไปทำงาน ไปถึงออฟฟิศก็ประมาณ 7 โมงครึ่งประจำ แต่เดี๋ยวนี้ก็ 8 โมงครึ่ง, 9 โมง, บางวันก็ 10 โมงนู่น เหอ เหอ แล้วใครจะทำไมอ่ะ ^^ ส่วนเวลากลับบ้านถ้าวันไหนไม่มีเรียนก็จะกลับ 5 – 6 โมงเป็นอย่างต่ำ เออ วันนี้ออกจากออฟฟิศก็ 6 โมงกว่า จากนั้นก็มานั่ง ปอ. 36 เพื่อไปลงที่สี่พระยา แล้วนั่งเรือด่วนกลับบ้าน  สาย ปอ.36 นี่ก็วิ่งมารับผู้โดยสารมาตั้งแต่ มาบุญครอง จุฬา ก็เลยจะมีพวกนักศึกษาเยอะหน่อย แล้วเมื่อตอนเย็นก็เจอเหตุการณ์นึง คือตอนนั้นรถก็มาจอดหมดระยะที่ป้ายสี่พระยา ผู้โดยสารก็ทยอยกันลง คนที่ลงก่อนเราก็มีน้องนักศึกษาหญิงคนนึง เราก็ลงเป็นคนถัดไป แล้วก็เห็นผู้ชายแก่ๆคนนึงเดินตามน้องคนนั้นไป ทำท่าเหมือนจะโอบหรือจะลูบหลังนี่แหล่ะ เราก็นึกว่าคงเป็นพ่อของน้องเค้ามารอรับมั้ง เดินไปได้ 4-5 ก้าว ก็มีคนที่ลงจากรถเมล์คนอื่นเดินเบียดปะปนเข้ามา ทีนี้ตาลุงแกก็ได้จังหวะ มือก็กึ่งโอบกึ่งลูบหลังน้องคนนั้นเลย น้องเค้าก็ตกใจแล้วก็รีบเดินหนีไป ไม่ได้หันมามองไอ้โรคจิตคนนั้นเป็นใคร เราเดินอยู่ข้างหลัง เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างตลอด พอตาลุงคนนี้แกลูบน้องนักศึกษาไปแล้ว มันก็ยกมือมาดมต่อ แล้วทำเป็นเนียนคุยกะใครก็ไม่รู้ ดูมันทำ….  ตอนนั้นเราคิดขึ้นมาทันทีเลยว่าจะเอายังไงก็ไอ้โรคจิตคนนี้ดี ชี้หน้าด่า เดินไปเหยียบขา เดินไปตบเหม่ง ฯลฯ ตอนนั้นสมองกำลังประมวลผลอยู่ว่าจะจัดการยังไงดี ส่วนน้องนักศึกษาก็ตกใจหนีไปไกลแล้ว เราก็เลยทำได้แค่ขอดูหน้าไอ้โรคจิตคนนี้หน่อยสิ ก็เป็นตาลุกแก่ๆคนนึง ตัวป้อมๆหน่อย หัวล้าน แล้วก็ฟันหน้าหลอ ตอนนั้นมันเริ่มมืดแล้วก็เลยไม่ได้ถ่ายรูปไว้ ถ้าคราวหน้าเจอตัวจะขอถ่ายรูปมาประจานซะหน่อย

           พูดถึงเรื่องโรคจิตแล้ว ที่มหาลัยก็มีเคสนี้เหมือนกัน ตอนแรกเราก็เห็นมีรูปติดบอร์ดอยู่ทั่วตึกคณะพานิยช์ฯเลย ก็นึกว่าเป็นนักศึกษาที่มีผลงานอะไรน่าสนใจหรือเปล่า ปรากฏว่ารูปที่ติดคือติดประจานว่าคนนี้คือโรคจิดที่แอบไปถ้ำมองในห้องน้ำหญิง แล้วถูกจับได้ ก็คงถูกจัดการอะไรซักอย่าง แล้วได้รับรางวัลพิเศษคือ ห้ามบุคคลนี้เข้ามาภายในมหาวิทยาลัยฯ

           เนื่องจากช่วงนี้งานยุ่งทั้งงานที่ออฟฟิศแล้วก็งานจากที่เรียนก็เลยไม่ค่อยมีเวลาเช็คเมล์เท่าไหร่ ประกอบกับที่ออฟฟิศจะบล็อกพวกเว็บไซต์ต่างๆ รวมทั้ง personal mail ก็เลยไม่มีโอกาสได้เช็คเมล์ซะที พอมาดูอีกทีเมล์ก็เป็นพันแล้วล่ะ ตอนนี้ก็เลยต้องใช้วิธีดูดเมล์มาอ่านที่เครื่องแทน ส่วนการอัพเดทพวก blog ต่างๆ เราก็ใช้วิธี เขียนไว้ใน tool ไว้ก่อน จากนั้นก็ upload ไปยัง blog ต่างๆของเรา ก็เลยทำให้อัพเดท blog ได้ง่ายขึ้น ไม่จำเป็นต้องไปที่เว็บนั้นๆ แล้วค่อยเขียน blog ให้เสียเวลา

           ตอนนี้สอบ final เสร็จเกือบทุกตัวแล้วล่ะ เหลือวิจัยตัวเดียวที่จะสอบวันที่ 13 นี้อ่ะ ส่วนวันนั้นถ้าสอบเสร็จก็คงต้องรีบเข้าออฟฟิศมา stand by อ่ะ เพราะวันนั้นจะ Implement ระบบ ถ้ามีปัญหาอะไรจะได้แก้ปัญหาได้ทัน

           วิชาล่าสุดที่พึ่งสอบเสร็จไปคือวิชา MIS ก่อนสอบ ก็ไม่มีเวลาอ่านหนังสือเลย ดีที่อาจารย์ให้เอาหนังสือเข้าห้องสอบได้ แล้ววันที่สอบก็ต้องไปเทรนด์ข้างนอกอีก แต่เทรนด์ได้แป๊บเดียวก็มีงานด่วนก็เลยต้องกลับมาที่ออฟฟิศ งานก็เสร็จไปประมาณนึงแต่ก็ได้เวลาต้องไปสอบแล้วก็เลยเก็บงานไว้ก่อน จากนั้นก็รีบไปสอบ แล้วก็เข้าห้องสอบได้ทันเวลา พอมาเจอข้อสอบ โอ้ อะไรเนี่ย ยากอ่ะ ทั้งหนังสือแล้วก็พวกชีทต่างๆ ก็เอามาช่วยชีวิตได้ทัน ก็คิดว่าน่าจะเอาตัวรอดได้สบายๆ ตอนสอบก็แอบๆมองคนอื่นดูว่าเป็นไงกันบ้าง หน้าตาแต่ละคนนี่เครียดกันมากเลยล่ะ 555+

           กะว่าถ้าสอบเสร็จแล้วว่างก็จะชวนหญิงตระเวนทำบุญ ส่วนพรุ่งนี้นัดพวกเพื่อนๆที่ออฟฟิศว่าจะไปทำบุญ+เที่ยวที่นครปฐมอ่ะ คงต้องรีบไปนอนแล้วล่ะ …